بسم الله
بیش از 2هفته از پست" بالاخره چه باید کرد؟؟ " که در این وبلاگ درج شد می گذرد. حتی  2 بار این مطلب را در  سایت مهم  پایگاه وبلاگنویسان ارزشی بالا آوردیم تا در مقابل چشمان  دوستان وبلاگنویس باشد.  اما دریغ از یک کامنت در پاسخ به آن.
خواستم مطلبی  عتاب آمیز را در پی آن بنویسم که چرا  دغدغه ها  بالفعل نیست ؟ و چرا همت هایمان  فریز شده است ؟؟ ووو

اما حرفها و درد دل ها را فروخوردیم و منتظر شدیم و دیدیم که خب بحمدالله  تحرک دوستان وبلاگ نویس افزون شده است اما این کجا و  آن بار های بر زمین مانده کجا؟؟
تا اینکه  نظر یکی از کاربران محترم را در ذیل  پست اخیر  به این شرح  مشاهده نمودیم:
___________________________
"سلام خواستم نظر شما رو هم بدونم. من این مدت احساس کردم که بچه های نت بر خلاف بحث غزه خیلی نسبت به قضیه ی بحرین بی تفاوتن؟ واقعا چرا؟
یا نوشته هایی که تو جنبش وبلاگی دیدم بسیار ضعیف بود! من تنها تونستم این تحلیل رو ارائه بدم که علت اینکه همه در ارتباط با غزه می نویسن اینه که اطلاعات در این بازه زیاده اما در بحرین اینطور نیست
یک موج بی تفاوتی حتی حاضر به بازنشر خبرهایی نیستن که درباره ی بحرین هست چه باید کرد؟؟؟؟
اصلا به نظر من باور ندارن چه اتفاقی افتاده؟ چرا قرمزی  اونقدر ندرخشید؟ چرا الان حرف از این دختر نیست؟
یک مدته دارم به این مسئله فکر میکنم که با توجه به بایکوت خبری در ارتباط با بحرین باید کارهایی مثل بمب های مطلبی به زبان عربی مثلا در ارتباط با سوزاندن قران وتخریب مساجد اون هم برمبنای استدلالات قوی ومشترک بین اهل تسنن نوشته بشه لااقلش اینکه اگر بقیه کاری نمی کنند با قراردادن این گونه مطالب  تو سرچ میتونن مفید باشن."
________________________________
و اما پاسخی که به نظرمی رسد این است که:
آری این درست است که مشکل ما کمبود اطلاعات محیطی از مناطق نزاع هست اما در خصوص بحرین صورت مساله کمی پیچیده تر از این حرفهاست که فکر می کنیم.
مثلا ببینید ما در مورد قضیه ی  تخریب سامراء چه کردیم؟؟(ما که می گوییم منظور دولت و ملت هر دو باهم است)
دولت(هشتم!)تا دید که کمی عراق ناامن شده و بمب گزاری ها صورت گرفته به جای اینکه برای این مشکل تدبیری بیاندیشد و بر امریکایی ها فشار بیاورد و یا با قبایل عراق(در حالت آن روز عراق که دولتی مستقر نبود) تعاملی بکند ووو روشهای دیگری که می توانست وما نمی دانیم و نکرد ؛
الان هم دولت در این خصوص منفعل است.
مردم هم منفعل اند. این را در نوشته های محدود، متفرقه و پراکنده ی دوستان مان می توانیم ببینیم.
یک ایراد ماها این است که وابسته به تبلیغات رسمی هستیم. تا تلویزیون ما را با صحنه های دلخراش تحریک نکند تکان نمی خوریم. رهبر معظم و مراجع گرانقدر واجب  دانسته اند که هرکس از هر راهی می تواند کمک کند, استاد پناهیان راهکار موثر ،روشنگر و مهم و صد البته آسان اینترنت را جلوی پای جوانان گذاشتند اما  آیا این همه ی وسع ماست؟؟
پس کجایند بسیجیان؟ کجایند هیئتی ها؟ کجایند  بقیه؟ کجایند قمه زنان عراق و معدودافراد این طیف در ایران؟؟
آیاباید چه کاری دیگر می کردند تا ماها تکانی بخوریم؟؟مسجد وقرآن و حسینیه و علماء و نوامیس و کودک و پیرمرد و پیرزنی بود که از دست این حرامیان در امان مانده باشد؟

بقیه ی حرف ها را  می گذاریم برای وقتی که این مطالب را گوشی بود و چشمی.
ناگفته نماند که کامنت ها ی حول این موضوع  ، حتی الامکان به همین پست منتقل میگردد.
یاعلی(ع)